Przewodnik Sudecki
Pilot Wycieczek
Damian Sadowski
tel. +48 661692613
Sudeckie Krajobrazy
∴ Kotlina Jeleniogórska
Strona główna → Sudeckie Krajobrazy → Sudety Zachodnie → Kotlina Jeleniogórska → Muzeum Przyrodnicze
Muzeum Przyrodnicze w Jeleniej Górze
✅ Współrzędne: 50.86979546014534, 15.7000413318389
✅ Pasmo: Kotlina Jeleniogórska
✅ Więcej informacji i cennik wejścia do muzeum na stronie: muzeum-cieplice.pl/
✅ Szlaki:
zielona pętla – Główny Cieplicki Szlak Spacerowy
Muzeum Przyrodnicze wyróżnia się unikalną w skali regionu wystawą, która prezentowana jest w formie nowoczesnych i widowiskowych dioram. Ekspozycja entomologiczna obejmuje różnorodne gatunki owadów, zarówno krajowych, jak i egzotycznych.
Odwiedzający Muzeum mają okazję zapoznać się również z eksponatami dokumentującymi historię Cieplic, działalność Uzdrowiska oraz dziedzictwo rodziny Schaffgotschów. Instytucja mieści się w zabytkowym zespole pocysterskim, którego wnętrza zdobią XVII-wieczne barokowe freski, stanowiące istotny element dziedzictwa kulturowego Dolnego Śląska.
Od 1998 roku Muzeum publikuje własne czasopismo naukowe zatytułowane „Przyroda Sudetów,” ukazujące się jako rocznik. Z kolei od 2009 roku wydawany jest kwartalnik popularnonaukowy „Ogród Ducha Gór,” dostępny od 2013 roku również w formie elektronicznej.
🟢 Wystawy stałe w muzeum
Do dyspozycji odwiedzających Muzeum Przyrodnicze są parter i pierwsze piętro, gdzie oprócz wystaw czasowych można zobaczyć również wystawy stałe:
W Krainie Ducha Gór
Prezentowana diorama ukazuje fragment leśnego krajobrazu zamieszkanego przez różnorodne dzikie zwierzęta, takie jak dziki, borsuki, kuny, lisy, jenoty, kruki czy myszołowy. Centralnym punktem ekspozycji jest jednak postać Ducha Gór – legendarnego opiekuna Karkonoszy.
Zgodnie z legendami, Duch Gór od niepamiętnych czasów pełni rolę strażnika Karkonoszy, chroniąc ich skarby i ukryte tajemnice. Ta mityczna postać znana jest ze zdolności przybierania różnych form, co przyczyniło się do ewolucji jej wizerunku w świadomości ludzi na przestrzeni wieków.
Pierwsze historyczne przedstawienie Ducha Gór pochodzi z mapy Śląska autorstwa Martina Helwiga z 1561 roku, gdzie ukazano go jako stworzenie przypominające gryfa i kozła, z imponującym porożem oraz kijem trzymanym w łapach. W XIX i XX wieku wizerunek Ducha Gór zaczął się zmieniać, przedstawiano go najczęściej jako pogodnego, brodatego wędrowca – taki obraz tej legendarnej postaci jest obecnie najbardziej rozpoznawalny.
Wystawa stała – W Krainie Ducha Gór
Wystawa stała – Krainy zoogeograficzne na świecie
Krainy zoogeograficzne na świecie
Największe i najbardziej imponujące dioramy w Muzeum Przyrodniczym prezentują różnorodność fauny z poszczególnych krain zoogeograficznych świata, czyli regionów podziału geograficznego fauny w oparciu o jej rozmieszczenie i różnorodność.
Palearktyka obejmuje Europę, północną Afrykę i Azję na północ od Himalajów. Nearktyka rozciąga się na Amerykę Północną aż po środkowy Meksyk. Neotropik obejmuje Amerykę Południową i Środkową aż po Meksyk. Etiopia to region obejmujący Afrykę na południe od Sahary oraz pobliskie wyspy, w tym Madagaskar. Kraina Australijska zawiera Australię, wyspy Oceanu Spokojnego oraz część Archipelagu Malajskiego. Orient obejmuje Azję na południe od Himalajów, w tym Indie, południowe Chiny i zachodnie wyspy Archipelagu Malajskiego.
Barwny świat ptaków
Wystawa prezentuje informacje na temat ptaków i ornitologii, ich pochodzenia oraz różnorodności typów gniazd. Zwiedzający mogą zobaczyć jaja różnych gatunków ptaków oraz powiększone modele, które ukazują budowę wnętrza jaja i rozwój ptaka przed wykluciem.
Barwny świat ptaków – ptaki wokół nas
W tej części wystawy, poświęconej Palearktyce (region zoogeograficzny obejmujący Europę, północną Afrykę oraz Azję na północ od Himalajów), zaprezentowano różnorodne gatunki ptaków charakterystyczne dla naszej strefy klimatycznej, przedstawione w ich naturalnym środowisku. Ekspozycję uzupełniają owady oraz ssaki, które współtworzą ekosystemy tej części świata.
Wystawa stała – Barwny świat ptaków
Wirydarz klasztorny
Wirydarz klasztorny
Wirydarz został odtworzony w 2013 roku jako nawiązanie do tradycyjnych ogrodów klasztornych, które odgrywały centralną rolę w życiu monastycznym. Stanowiły one serce każdego klasztoru, łącząc wymiar duchowy z codziennymi potrzebami. Wirydarze, zakładane na planie kwadratu lub prostokąta, odzwierciedlały harmonię między światem doczesnym a niebiańskim. Ich geometryczny układ ścieżek miał głęboką symbolikę religijną – cztery ścieżki po obwodzie oraz cztery przecinające się w centralnym punkcie symbolizowały rzeki rajskie, ewangelistów oraz cnoty kardynalne.
Centralne miejsce wirydarza zajmowała studnia, fontanna, rzeźba lub drzewo, podkreślając duchowe znaczenie przestrzeni. Kwatery pomiędzy ścieżkami obsadzano roślinami o starannie dobranym charakterze, takimi jak krzewy, kwiaty czy zioła, które wprowadzały atmosferę ciszy i kontemplacji. Tego rodzaju zamknięte ogrody przypominały o utraconym raju, stanowiąc przestrzeń do refleksji i modlitwy.
Wirydarze, dzięki swojej unikalnej formie i bogatej symbolice, stały się inspiracją dla tworzenia ogrodów botanicznych, które w późniejszych epokach zyskały podobną strukturę i znaczenie.
Barokowe freski
Dekoracja freskowa w budynku dawnego probostwa cystersów w Cieplicach powstała w latach 1687–1689. Składają się na nią przedstawienia figuralne i heraldyczne, których głównym wątkiem ikonograficznym są sceny z życia św. Bernarda z Clairvaux, Pasja Chrystusa oraz archaniołowie.
Freski znajdują się na parterze budynku, w korytarzu i dwóch salach przeznaczonych obecnie na wystawy czasowe, a także w dwóch salach na piętrze. Powstanie dekoracji freskowej było ściśle związane z barokową przebudową klasztoru, która miała miejsce po pożarze w 1671 roku.
Fundatorem przebudowy oraz malarskiej dekoracji był opat klasztoru cystersów w Krzeszowie, Bernhard Rosa. Na podstawie ksiąg rachunkowych opactwa w Krzeszowie autorstwo fresków przypisuje się anonimowemu malarzowi z Vrchlabí oraz jego synowi.
Po sekularyzacji klasztoru cystersów i ich odejściu cały majątek klasztorny został wystawiony na sprzedaż. W 1812 roku budynek zakupił hrabia Leopold Gotard Schaffgotsch, który w pomieszczeniach klasztoru utworzył Bibliotekę Majoracką – jedną z najbogatszych kolekcji tego typu w tej części Europy. W tym okresie freski zdobiące wnętrza klasztoru zostały zamalowane.
Pierwsza informacja o istnieniu dekoracji freskowej pojawiła się przed 1930 rokiem, gdy konserwator zabytków Günther Grundmann przypadkowo odkrył fragment malowidła na jednej ze ścian wschodniego skrzydła budynku. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że to zaledwie część większego zespołu fresków.
W kolejnych latach poszczególne fragmenty malowideł zaczęły samoistnie odsłaniać się w pomieszczeniach najbardziej narażonych na zawilgocenie, takich jak dawna pralnia Zespołu Uzdrowisk w Cieplicach.
Pełne odkrycie fresków miało miejsce na początku 2011 roku podczas prac budowlanych związanych z adaptacją części budynku na nową siedzibę Muzeum Przyrodniczego. W 2012 roku freski zostały odsłonięte, poddane kompleksowej konserwacji oraz częściowej rekonstrukcji, co pozwoliło na przywrócenie ich pierwotnego blasku. Zakończenie prac ujawniło pełen obraz zdobień, będących dziś jednym z cennych elementów dziedzictwa kulturowego tego miejsca.
Barokowe freski
Barokowe freski
Wystawa stała – Taki był Skarbiec Śląska
Taki był Skarbiec Śląska
Ekspozycja „Taki był Skarbiec Śląska” została zaprojektowana jako rekonstrukcja dawnego wnętrza wystawienniczego Biblioteki i Muzeum rodziny Schaffgotschów, ukazując, jak wyglądało ono na początku XX wieku.
Na wystawie zgromadzono obiekty, które nie zostały wywiezione z Cieplic w latach 1945–1952. Ekspozycja nawiązuje stylistyką do dawnych gabinetów osobliwości, które z czasem ewoluowały w prawdziwe sale muzealne, stanowiąc pomost między tradycją a nowoczesnym muzealnictwem.
Rogi i poroża
Ekspozycja „Rogi i poroża” została udostępniona zwiedzającym w maju 2014 roku. Na wystawie zaprezentowano 125 obiektów pochodzących ze zbiorów własnych Muzeum Przyrodniczego. Jej głównym celem jest ukazanie różnic między rogami a porożami, a także ich różnorodności i roli w przyrodzie.
Wśród eksponatów znajdują się czaszki z rogami i porożem kopytnych z różnych części świata, w tym z Afryki, Ameryki Południowej i Północnej, Azji oraz Europy. Wystawa umożliwia unikalne porównanie różnorodnych kształtów, rozmiarów i barw rogów oraz poroży.
Dodatkowo, na osobnych planszach zamieszczono opisy i ciekawostki dotyczące tematyki wystawy, wzbogacające wiedzę zwiedzających. Ekspozycja wyjaśnia często mylone pojęcia, ukazuje istotne zagadnienia przyrodnicze oraz pomaga w usystematyzowaniu wiedzy o świecie natury.
Wystawa stała – Rogi i poroża
Wystawa stała – Naturalny skarbiec Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej
Naturalny skarbiec Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej
W ramach wystawy stałej Muzeum Przyrodnicze prezentuje ekspozycję geologiczną, ukazującą fascynujący świat skał i minerałów Dolnego Śląska, a przede wszystkim Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej.
Zwiedzający mogą podziwiać efektowne kwarce dymne oraz szczotki kryształu górskiego, które zachwycają swoją strukturą i połyskiem. Wystawa obejmuje także agaty – prawdziwą wizytówkę Pogórza Kaczawskiego i Izerskiego, gdzie występują najpiękniejsze okazy tego minerału w Polsce.
Na szczególną uwagę zasługują także duże granitowe głazy o wygładzonej powierzchni, zwane graniakami. Ich intrygujące kształty są efektem działania wiatru niosącego drobiny piasku w warunkach peryglacjalnych, charakterystycznych dla zimnego klimatu.
Królestwo grzybów
Ekspozycja „Królestwo grzybów” ukazuje fascynujący świat tych tajemniczych organizmów. W ramach wystawy można zobaczyć gablotę prezentującą interesujące gatunki grzybów wraz z ich szczegółowymi opisami, dioramę z grzybami liofilizowanymi, dioramę przedstawiającą las w jesiennej scenerii oraz powiększone modele grzybów, które pozwalają lepiej zrozumieć ich budowę i funkcje.
Wystawa stała – Królestwo grzybów
Wystawa stała – Niesamowity świat owadów
Niesamowity świat owadów
Wystawa „Niesamowity świat owadów” to największa w regionie ekspozycja entomologiczna, która w nowoczesny sposób ukazuje bogactwo i różnorodność świata owadów. Przedstawiono na niej informacje dotyczące entomologii, niesamowitych zdolności przystosowawczych owadów do niemal każdego środowiska, a także piękno motyli i chrząszczy.
Ekspozycja pokazuje również, jak człowiek wykorzystuje owady, takich jak pszczoły miodne, jedwabniki czy czerwce, w różnych dziedzinach życia. Wystawa łączy walory edukacyjne z estetycznym zachwytem nad światem tych fascynujących stworzeń.
Historia Cieplic, klasztoru i uzdrowiska
Historyczna ekspozycja stała została podzielona na dwie części, ukazujące bogatą przeszłość Cieplic oraz związki tego miejsca z klasztorem cystersów i działalnością uzdrowiskową.
Część pierwsza przedstawia historię Cieplic, począwszy od ich legendarnego powstania, aż po najważniejsze obiekty, takie jak Park Zdrojowy, Park Norweski wraz z Pawilonem Norweskim oraz sławna Szkoła Snycerstwa.
Część druga skupia się na dziejach uzdrowiska i klasztoru cystersów. Eksponaty ukazują zarówno nieudane próby fundacji przez piastowskich książąt śląskich Bolesława II Rogatkę i Bernarda Lwóweckiego, jak i udaną fundację dokonaną przez Gotsche II Schoffa. Przedstawiono także sylwetki wybitnych opatów klasztoru w Krzeszowie, którzy przyczynili się do rozkwitu cieplickiej prepozytury oraz rozwoju uzdrowiska.
Ekspozycja przybliża również wybitne postaci, które odwiedzały Cieplice i korzystały z zabiegów balneologicznych, podkreślając znaczenie tego miejsca w dziejach Śląska i regionu.
Wystawa stała – Historia Cieplic, klasztoru i uzdrowiska
🟢 Rys historyczny
Zbiory Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze w dużej mierze wywodzą się z imponujących kolekcji zgromadzonych przez rodzinę Schaffgotschów.
Ich początki sięgają końca XVII wieku, kiedy hrabia Johann Anton Schaffgotsch (1675–1742) założył bibliotekę w nowo wybudowanym Pałacu w Sobieszowie. Zbiory te stały się później częścią Fideikomisu Chojnickiego. Biblioteka nie ograniczała się jedynie do książek i dokumentów – gromadzono w niej również różnorodne pamiątki oraz przedmioty o znaczeniu historycznym i artystycznym. W szczególny sposób wyróżniał się tzw. „gabinet osobliwości,” którego celem było nie tylko zadziwienie gości, ale także ukazanie szerokich zainteresowań i erudycji właściciela.
Po śmierci hrabiego Johanna Antona Schaffgotscha biblioteka oraz zgromadzone zbiory zaczęły podupadać. Dopiero po zakończeniu wojen napoleońskich przeprowadzono ich uporządkowanie. W latach 20. XIX wieku kolekcje wraz z biblioteką zostały przeniesione do części prebendy dawnego klasztoru pocysterskiego w Cieplicach.
Od 1834 roku, z inicjatywy hrabiego Leopolda Christiana Schaffgotscha (1793–1864), zbiory udostępniono zwiedzającym w tzw. Czerwonym Domu.
W 1876 roku hrabia Ludwig Gotard Schaffgotsch udostępnił publiczności zbiory ornitologiczne, które przeniesiono z Czerwonego Domu do Długiego Domu. Połączył je z kolekcją dr. E. Luksa z Cieplic, co znacząco wzbogaciło zakres eksponatów. Aby zapewnić odpowiednią opiekę nad zbiorami, w 1880 roku zatrudnił kustosza i preparatora, Georga Martiniego (1860–1931).
Ekspozycja w Długim Domu w Cieplicach – 1905-1911 (źródło: https://polska-org.pl/)
Minerały w bibliotece Schaffgotschów – 1900-1910 (źródło: https://polska-org.pl/)
Dzięki systematycznej pracy Martiniego oraz finansowemu wsparciu hrabiego powstała jedna z największych prywatnych kolekcji ornitologicznych w Europie. Początkowo skoncentrowano się na dokumentowaniu ptaków Śląska, jednak z czasem kolekcja została poszerzona o gatunki egzotyczne, co podniosło jej rangę w świecie nauki i kolekcjonerstwa.
Od 1920 roku kolekcja zajmowała osiem pokoi w Długim Domu. Była efektem 50-letniej pracy Georga Martiniego oraz 30-letniego zaangażowania jego syna, Kurta Martiniego (1891–1969), który opiekował się zbiorami aż do 1950 roku. Powstała w ten sposób kolekcja obejmowała okazy około 3.000 gatunków ptaków. W zbiorach znajdowały się okazy wielu gatunków w różnych stadiach rozwoju – od jaj, przez młode osobniki, aż po dorosłe ptaki.
Zbiory ornitologiczne hrabiego Schaffgotscha stanowiły jedną z największych atrakcji Cieplic. Cieszyły się uznaniem zarówno wśród odwiedzających kuracjuszy i turystów, jak i w środowisku naukowym, zdobywając zasłużoną renomę.
W 1920 roku zbiory te zostały udostępnione zwiedzającym w charakterze Muzeum, do którego pobierano opłaty za wstęp.
Pierwszą siedzibą polskiego Muzeum w Cieplicach był Długi Dom, który w 1945 roku został przejęty przez polskie władze. Znajdujące się w nim zbiory muzealne były niemal nietknięte. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac porządkowych, takich jak zamiana niemieckich podpisów na polskie, placówka pod nazwą „Muzeum w Cieplicach” została otwarta dla zwiedzających w kwietniu 1946 roku.
Problemy rozpoczęły się po 1948 roku, kiedy zamknięto i zlikwidowano Bibliotekę Śląską im. J. S. Bandtkego, opartą na zasobach dawnej Biblioteki Majorackiej mieszczącej się w klasztorze. Zainicjowano wywóz zbiorów rodziny Schaffgotschów z różnych obiektów, w których dotąd się znajdowały. Niektóre z nich trafiły przejściowo do Długiego Domu, jednak i tam nie były bezpieczne.
Z tego, co pozostało w Cieplicach, próbowano stworzyć Muzeum Sudeckiej Flory i Fauny, opierając się na istniejącym już muzeum, w którym dominowały preparaty ptaków. Plan ten jednak nie został zrealizowany.
Państwowe Muzeum w Cieplicach
1 stycznia 1950 roku Muzeum upaństwowiono, nadając mu nazwę „Państwowe Muzeum w Cieplicach.” Zbiory i działalność placówki znalazły się pod nadzorem Ministerstwa Kultury i Sztuki, natomiast budynek Długiego Domu pozostał własnością Uzdrowiska. W lutym 1950 roku Muzeum zajmowało dwa piętra Długiego Domu: na pierwszym piętrze prezentowano przyrodę, a na drugim inne zbiory. Magazyny i biura zlokalizowano na poddaszu.
W styczniu 1951 roku Muzeum w Cieplicach podporządkowano Muzeum Śląskiemu we Wrocławiu (obecnie Muzeum Narodowe we Wrocławiu). W 1952 roku rozpoczęła się reorganizacja, która doprowadziła do wywozu „zbędnych eksponatów” do innych instytucji. Decyzje w tej sprawie podejmowało Muzeum Śląskie we Wrocławiu.
Po wywiezieniu najcenniejszych zbiorów w 1953 roku, rozpoczęto remont pomieszczeń oraz budowę nowych stałych wystaw, które koncentrowały się wyłącznie na tematyce przyrodniczej. Ostatecznie, 12 września 1954 roku, placówka została otwarta jako „Muzeum Przyrodnicze w Cieplicach Śląskich.”
Zmiana siedziby Muzeum
Działalność Muzeum w Długim Domu, będącym własnością Uzdrowiska, prowadziła do konfliktów związanych z remontami i opłatami. W rezultacie podjęto starania o znalezienie nowej siedziby. W połowie lat 60. narastające napięcia doprowadziły do przeniesienia Muzeum. Otwarcie nowej siedziby Muzeum w Cieplicach Śląskich-Zdroju miało miejsce w 1967 roku. Wówczas rozpoczęła się wystawiennicza działalność w zabytkowym Pawilonie Norweskim, która trwała aż do sierpnia 2013 roku.
Muzeum Przyrodnicze w Pawilonie Norweskim
– rok 1962 (źródło: https://polska-org.pl/)
Wnętrza Muzeum Przyrodniczego w fotografii St. Arczyńskiego
– rok 1966 (źródło: https://polska-org.pl/)
W 2010 roku miasto Jelenia Góra odkupiło od Uzdrowiska Cieplice część dawnego klasztoru pocysterskiego, wcześniej wykorzystywaną jako magazyny i pralnię. Po przeprowadzeniu remontu, od 12 sierpnia 2013 roku nową siedzibą Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze stała się część Zespołu Pocysterskiego, sąsiadującego z zakonem pijarów oraz kościołem św. Jana Chrzciciela.
Podczas prac remontowych w 2011 roku w klasztorze odkryto unikatowe barokowe freski, które należą do jednych z najciekawszych ikonograficznie zespołów malowideł na Dolnym Śląsku. Freski, datowane na drugą połowę XVII wieku, przedstawiają m.in. sceny z życia św. Bernarda z Clairvaux.
Obecnie w Muzeum można podziwiać bogatą kolekcję preparatów dermoplastycznych ptaków, ssaków i gadów, a także skamieniałości, poroża, minerały, kolekcje motyli, przekroje drzew oraz gipsowe modele grzybów. Placówka oferuje zarówno wystawy stałe, jak i czasowe, które cieszą się dużym zainteresowaniem zwiedzających. Do zwiedzania jest parter i I piętro. W dioramach zobaczymy zwierzęta w ich naturalnym środowisku.
Muzeum Przyrodnicze
Wnętrza Muzeum Przyrodniczego
🟢 Propozycje wycieczek w okolicy Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze
🧭 Cieplice Śląskie-Zdrój
Cieplice, od 1976 roku będące dzielnicą Jeleniej Góry, to dawniej samodzielne uzdrowisko, a zarazem najstarszy kurort w Polsce. To miejsce przyciąga turystów, oferując połączenie relaksu w urokliwej okolicy z leczniczym działaniem wód termalnych, które od stuleci wspierają zdrowie. Warto zwrócić uwagę na następujące atrakcje:
Pałac Schaffgotschów – Klasycystyczna budowla z lat 1784–1788, wzniesiona w miejscu spalonego wcześniej dworu. Obecnie mieści filię Politechniki Wrocławskiej. Charakterystyczne kartusze herbowe nad wejściami upamiętniają ród Schaffgotschów.
Park Zdrojowy – Pierwotnie zaprojektowany jako ogród francuski, wzmiankowany już w XVIII wieku. W 1838 roku przekształcono go w park w stylu angielskim. W latach 2010–2012 przeszedł gruntowną rewitalizację, która odtworzyła jego dawny charakter.
Park Norweski – Stworzony na początku XX wieku przez przedsiębiorcę Eugena Füllnera, park wyróżnia się malowniczym stawem i kamiennym mostkiem. Nazwa nawiązuje do Pawilonu Norweskiego, inspirowanego norweską architekturą.
Długi Dom – Dawniej pełniący funkcję domu gościnnego dla cystersów, powstał w latach 1689–1693. Obecnie stanowi siedzibę dyrekcji Uzdrowiska Cieplice.
Kościół św. Jana Chrzciciela – Barokowa świątynia wzniesiona w latach 1712–1714 według projektu Kaspara Jentscha. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Michała Willmanna, znanego jako „śląski Rembrandt”. Kościół, wraz z przyległym zespołem poklasztornym, jest ważnym zabytkiem historycznym.
Kościół Zbawiciela – Protestancka świątynia z lat 1774–1777, zaprojektowana przez architektów Demusa i Baltazara Eβmerta. Charakteryzuje się prostą wieżą z zegarem i skromnym rokokowym wnętrzem z typowymi emporami.
Cieplice Śląskie-Zdrój
Pałac Schaffgotschów
Park Zdrojowy
🧭 Zamek Księcia Henryka
Zamek Księcia Henryka znajduje się na górze Grodna (506 m n.p.m.) – najwyższym wzniesieniu Wzgórz Łomnickich, z którego rozpościera się panorama Karkonoszy.
Budowę zamku myśliwskiego rozpoczął w 1806 r. książę Henryk XXXVIII von Reuss, właściciel Staniszowa, wzorując się na ówczesnej modzie i tworząc w okolicy romantyczny park.
Obecnie zamek jest prywatny, a prowadzone prace remontowe pozwoliły udostępnić wieżę widokową, odbudować dach i wzmocnić mury. W przyszłości mają powstać sale ekspozycyjne oraz kawiarenka. Niestety u podnóża góry Grodna powstaje kompleks noclegowy, który zaburza krajobraz.
Zamek Księcia Henryka
🧭 Zamek Chojnik
Zamek usytuowany na szczycie góry Chojnik (627 m n.p.m.) niedaleko Jeleniej Góry, to jedna z najbardziej fascynujących ruin w Sudetach. Wzniesiony w XIV wieku przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka II, zamek pełnił funkcję strategicznej warowni, chroniącej południowe granice księstwa. Po śmierci Bolka II jego wdowa, księżna Agnieszka, przekazała zamek w 1392 roku Gotsche Schoffowi, założycielowi potężnego śląskiego rodu Schaffgotschów. Od tego momentu zamek stał się główną siedzibą rodu i odgrywał ważną rolę w lokalnej historii przez kolejne wieki.
Dziś Zamek Chojnik to atrakcja turystyczna, która zachwyca odwiedzających zarówno swoją architekturą, jak i rozległymi widokami na Kotlinę Jeleniogórską oraz Karkonosze. Spacer na zamek wiedzie przez piękne lasy Karkonoskiego Parku Narodowego, a sama twierdza z stanowi idealny punkt dla miłośników historii i przyrody.
Zamek Chojnik
🟢 Galeria zdjęć
